Het leven op 't Suud

Kleine wijk Eigenaren van de buurtwinkels noemde je ook je buren, er was begin jaren vijftig weinig of geen afstand tussen de mensen. Zelfs in zo’n kleine wijk als het Havenkwartier van Enkhuizen vond je alle winkels die in het levensonderhoud konden voorzien. Aan de Havenweg had je Sweer de Graaf met zijn kruidenierswinkel. Zijn vrouw bestierde de winkel en Sweer bracht op een transportfiets...

Het zal zomer 1948 of ‘49 geweest zijn toen de grotere kinderen van de havenbuurt van Enkhuizen aankondigden dat ze een toneelstuk gingen opvoeren. Alie de Haan en mijn oudste broer Piet speelden de hoofdrol. Mijn één na oudste broer Cees mocht alleen van hen meedoen als hij de Beer wilde spelen. De Beer spelen was helemaal niet leuk want dat betekende op je hurken heen en weer springen in ...

Aan watersport deden wij niet in de jaren vijftig toen ik nog bij de Haven van Enkhuizen  woonde. Hooguit maakten wij een keer een vlet los die achter een kotter lag en roeiden er een eindje de haven mee uit. Ook maakten we wel eens de schuit los van groenteboer Koolhaas die in een sloot lag over de spoorwegovergang van de omgelegde Burgwal, achter de Wachters woning, de sloot naast de weg...

 Krabbersgat  met botter

Foto opgenomen vanaf de Drommedaris met uitzicht op het Spui

Uitzicht op de Drommedaris

 Zicht op het Spui

Voorheen gold op ’t Suud dat je voor je vijftiende jaar het Krabbersgat moest hebben overgezwommen wilde je, je een echte Henkuzer kunnen noemen. Na mijn twaalfde jaar woonde ik niet meer in het Havenkwartier maar nog wel op de Breedstraat. In de zomer van 1957, toen ik al heel ruim veertien jaar was moest dat zwemmen nog steeds gebeuren. Met mijn broertje Klaas ging ik op een mooie dag die z...

Begin jaren vijftig woonden mijn ouders met hun gezin in de Spoorstraat van Enkhuizen. Zeven vrij oude huizen vormden daar een aaneengesloten rij in een gezellige buurt. Op huisnummer drie van die rij huizen woonden toen buurman en buurvrouw Langedijk, op nummer vijf de familie Anne Mos, op nummer zeven de familie Heino de Wit, op nummer negen de familie Rinus Schoen, op nummer elf de familie B...

Als Sinterklaas in december, begin jaren vijftig, in het land was vroegen mijn broertje en ik aan moeder of we onze kous bij de kachel mochten leggen. Wij zetten nooit onze schoen bij de kachel. De kousen die wij droegen onder onze ribfluwelen plusfour broek waren door opoe gebreid. Zij kon heel goed breien op vier pennen en niet zo maar recht toe, recht aan, nee met allerlei vlakjes en bobbelt...