Ten tijde dat mijn oma en opa in het park woonden was dit een eldorado voor kinderen. Zo was er een volière waar niet alleen vogels in zaten, maar ook apen huisden daar. Als kind kwam je ogen te kort. Waarom is me niet duidelijk, maar op een gegeven moment moest dit kindergenot wijken.
 

Gelukkig was er nog meer fraais in dit woongebied. Zo had je van die prachtige witte eenden die toentertijd bekend stonden als tamme eenden. Echter toen het beheer over ging in andere handen vertrokken ook deze prachtige watervogels.
 

Hier moest ik allemaal aan denken toen ik gisteren uit nostalgische overwegingen een bezoek bracht aan dit park. Lopend met mijn fototoestel, om leuke plaatjes te schieten, ontdekte ik dat er toch weer eenden waren. Niet de witte, maar die die we in het verleden wilde eenden noemden. Toen kwam je die alleen in de polder tegen in de bebouwde kom lieten ze zich niet zien.
 

Terwijl ik dit alles stond te overdenken en inmiddels mijn camera schietklaar had om een foto van deze eenden te nemen. Kwamen ze gemoedelijk op me aflopen niks wild. Ze waren zo tam, zoals de witte nooit geweest waren, en ik enigszins in de war raakte. Nu is dit niet zo erg, want dit gebeurt me wel vaker. Maar ze kwamen nu zo dichtbij, dat ik het jammer vond dat ik de taal van de eenden niet beheerste. Ik had dan aan een eend kunnen vragen: of hij me samen met een soortgenoot op de foto had willen zetten. Nu zat er niets anders op, dan een portret van één hunner te maken om te laten zien hoe dichtbij hij was.
 

Maar het gevolg is wel, dat ik nu contant zit te denken: dat er iets aan de hand is. De maatschappij wordt steeds agressiever, of beter de mens, en de dieren steeds tammer en dus aaibarer. Maar hoe dit nu komt daar kom ik niet uit. Het zal wel gelegen zijn in het feit, dat ik zelf zo’n eend ben.