Als jochie was het voor mij altijd een avontuur als ik met de boot meemocht.  Die vertrok ´s ochtends om 0600 uur uit Enkhuizen.  Eerst deden de brugwachters van de havendienst de drommedaris brug trouw open om die tijd, later ging de boot s´middags al door de brug, zeker om overuren van de havendienst te verminderen.  Die had je vroeger niet, je deed gewoon wat je werruk was.  Die brug ging open op het handje, de man in uniform trok aan de ketting, en het tegenwicht ging naar beneden, en de boot kon er door.
Het was mooi om dan Enkhuizen langzaam te zien verdwijnen in de verte, en tot het vuurtje van Marken was er bijna geen wal meer te zien.  Als we langs het vuurtje van Marken voeren, dat Het Paard schijnt te heten, bliezen de mannen op de hoorn, en dan kwam de hele  familie van Marregie naar buiten, een hele marimba van kinderen, en ze wuivden met zadoekkies.  en wij ok  ´tuurlek.  Dat is een leuke herrinering.  Ik geloof dat het vuurtje eerst nog een eilandje was ook.  In Amsterdam gingen we door de Oranje sluizen, en dan naar de Prins Hendrik kade, bij de Haarlemmerstraat of dijk.  Het was enorm gezellig, zelf laden en lossen met de gieken, en met het handje. In het vooronder stond een kacheltje en een petroleum stelletje, om het prakkie op te warreme.  Ook waren er kooien, een soort bedstedes, die niet al te fris roken.  Om vier uur ´s middags voeren we weer terug naar Enkhuizen, waar we meestal om 2030 aankwamen.  De kapitein was eerst Kapitein Kees de Jong, die na zijn pensioen nog een reissie meeging als matroos, omdat er een kerel te kort was.
Bij het afmeren in Enkhuizen gleed hij uit op het ijs op de reeling, en viel tusswen wal en schip.  Na veel te lange tijd hebben ze hem er uit weten te krijgen, en toen naar het ziekenhuis gebracht, maar hij overleed toch daar.  Wat ik nooit heb begrepen is dat daar waar iedere dag veel mensen werkten met lossen en laden, vrachtautos, paardewagens, er geen laddertje was langs de beschoeiing om er uit te klimmen mocht je te water vallen.  Dan had die man er uit kunnen klimmen voordat hij hyperthermies werd. Ook is er nog eens ter plekke een speelmaatje in het water gevallen, Jantje Edelebosch, die op de hoek Havendijk en Hel en Vagevuur woonden.  zijn boertje heette Oene.  Ik en Oene stonden dom te kijken, opeens was Jantje er niet meer.  Ik naar het kantoor van mijn vader, en die kwam aanrennen en sprong te water, en dook een paar keer, en bracht Jantje naar boven.
Zover ik weet heeft mijn vader twee kinderen uit de Dijk gracht gered.  Hij wou daar niks voor hebben, alleen het geld voor de stomerij.  Hij was erg fanatiek dat ik snel zwemmen zou leren, ja, het is overal water daar.  Ik moest een keer naar het zwembad aan het schelpenstrandje van hem, maar het was vies regenachtig weer, en badmeester vd Leek had op het bordje met krijt 14º staan.  Nou, dat was mij te koud hoor, als mager jochie van 6 of 7 jaar.  Ik heb mijn zwembroek nat gemaakt, en mijn haar, en toen een beetje rond gereje op de fiets, tot dat ik dacht dat het veilig was.  En zo ging dat.
De Vereeniging is in de zestiger jaren verkocht, ik zag hem nog een keer in de Amstel in Amsterdam.  De boot is een van mijn beste herrineringen aan vroeger.  Ik wou graag zelf zeeman worden, en dat heb ik gedaan.  Twintig jaar gevaren, en toen 25 jaar in de haven gewerkt op sleepboten en als loods hier in Puerto Limon.  Ik neem nog ff een neutje, en zo ken ut wel weer effe.  Ko de Bruijn.