Bent u op zoek naar specifieke informatie?
Gebruik dan het onderstaande zoekveld.
|
'Benzinehoek' in Snouck van Loosenziekenhuis![]() ![]() Foto: Rinus Schoen op brommer achter huis op de Breedstraat. Foto Kunstobject van Jeannette Eisses in bijna gesloopt Snouck van Loosenziekenhuis 2012 is van Lauree Sine uit Bovenkarspel. 'Benzinehoek' in Snouck van LoosenziekenhuisPrecies in het laatste verlofweekend toen ik in
Militaire Dienst zat kreeg ik een ernstig ongeluk met een brommer.
Op zaterdagmiddag, 13 september 1963 pakte ik de brommer die achter
ons huis stond op de Breedstraat om hem even uit te proberen.
Broer Klaas had daar net een remkabeltje van gerepareerd.
Hij sprong nog achterop toen ik wegreed en we raceten even later in
de Paktuinen.
Rennen
Begin jaren vijftig, toen we nog in de Spoorstraat woonden
speelden we als kind vaak in de Paktuinen. We tolden, hoepelden,
verklaarden oorlogje daar en renden met harddraverij, getuigd in
zelf gepunnikte leidsels, om het hardst op die lange, rechte
asfaltweg. Op verkeer hoefde je toen niet te letten. Zoiets sla je
op in de genen, denk ik, want nu bleef ik op die brommer onbewust,
ongeremd doorrijden vanaf de Drommedaris richting Kat en Hondsbrug.
Maar helaas kwam rechts vanaf de Wilhelminabrug een NACO-bus, die
je niet kon zien aankomen vanwege Hotel Du Passage op de hoek
Spoorstaat/Paktuinen en… knalde er vol tegenaan. Precies tegen het
voorwiel met mijn gezicht op zo'n grote moer. Met een
neusfractuur, kaakfractuur, schouderbladfractuur en
schedelbasisfractuur tot gevolg.
Dokter
Theunis Lub (zoon van Joost Lub de melkboer uit de St.
Jansstraat) en zijn vrouw, die toen op de hoek
Spoorstraat/Paktuinen woonden achter hun winkeltje tegenover Du
Passage, ontfermden zich over ons en dekten ons toe met een deken.
Dokter Mooijen (internist), die aan de Havenweg woonde kwam
aangesneld en verleende eerste hulp tot een ambulance arriveerde.
Dat heeft enige tijd geduurd voor die ambulance er was want onze
moeder, die gewaarschuwd was door een vroeger buurmeisje van de
Haven, was op haar fiets vanaf de Breedstraat al naar ons
toegesneld.
Dodenmars
Vanaf die zaterdagmiddag tot de volgende donderdag buiten mijn
positieven gelegen in het Snouck van Loosenziekenhuis. Er ontstond
nog verwarring in het ziekenhuis over welke jongens van Schoen
het betrof en een kapelaan kwam al aangesneld om ons de laatste
Sacramenten toe te dienen. Inmiddels was mijn oudste broer in het
ziekenhuis gearriveerd en stuurde die kapelaan weg. De goede
man kwam later evengoed een praatje met ons maken.
Omdat ik nog in Militaire Dienst zat werd daar overwogen om
alvast de dodenmars in te gaan studeren. Vorenstaande is mij
allemaal verteld want heb het (gelukkig) niet bewust beleefd.
Boete
Toen ik weer bij mijn positieven kwam was daar zuster Pork
(Oostduitse) als zaalzuster en verder verschenen zuster Sterk,
zuster Druif, zuster Uitterdijk, zuster Ria Elbertsen en zuster
Cobie Tesselaar aan ons bed. Ook kreeg ik bezoek van de
Marechaussee en ben (toen ik alweer aan het werk was) nog
krijgstuchtelijk gestraft (boete) omdat het ongeluk mijn schuld
was. Van de NACO kregen we ook bezoek en zij brachten een
mooie fruitmand voor ons mee. De bus had namelijk geen schade, maar
ik liet wel bijna het leven in de straat waar ik ruim twintig jaar
eerder geboren was. Met vader Jaap Essen uit Grootebroek en Theo
Schenk uit Andijk lagen mijn broer Klaas en ik in een zaal die door
de dokter ‘de Benzinehoek’ werd genoemd. Allemaal
brommerongelukken. Demonstratief kwam de dokter aldoor snuivend de
ziekenzaal binnen.
Herinneringen
Donderdagavond 2 februari 2012 bekeek ik samen met een flinke
groep oud-patiënten het vroegere Snouck van Loosenziekenhuis van
Enkhuizen. Tot onze teleurstelling was er (bijna) niets meer van te
herkennen. Er waren muren tussen afdelingen geplaatst en in
verschillende vertrekken verdeeld. Verlaagde plafonds aangebracht,
de zwart/grijze stenen vloeren in de gangen weggewerkt. We vroegen
ons af waar toch de boogmuur gebleven was die de kinderzaal in
tweeën splitste. Daar had ik in mijn jeugd toen ik uit een boom
gevallen was, ook nog drie weken gelegen. Gelukkig kon een
oud-verpleegster die de rondleiding verzorgde, ons er nog wat van
laten zien. Foto’s lieten zien dat onze herinneringen
klopten.
Kunstobject
De andere kinderafdeling beneden en daar waar de operatiekamer
was geweest kon je ook bezoeken, alleen was er geen elektrisch
licht meer. De gang er naar toe werd verlicht door kaarsen, een
beetje spookachtige ervaring werd dat. Die kant van het oude
ziekenhuis wordt namelijk gesloopt. Jeannette Eisses, een
kunstenares die deze bezoeken organiseerde en daar een door haar
gemaakt kunstobject presenteerde, vroeg de aanwezigen of ze op de
lege wanden met witte verf iets van hun herinneringen en/of emoties
konden laten zien.
‘Strepen’
De meeste mensen daar hadden bijna traumatische ervaringen,
oud-verpleegsters die de rondleiding verzorgden konden zich dat
haast niet voorstellen. Zij zullen zich dan ook best wel goed van
hun taak gekweten hebben. Maar als je bijvoorbeeld vijf weken in
het ziekenhuis moest bivakkeren en in die tijd alles volgens
strenge, strakke regels ging, viel het voor menigeen niet mee. Een
mevrouw vertelde, die daar als kind lag, dat je bijvoorbeeld elke
dag moest strepen (poepen) en als dat niet lukte kreeg je een
zetpil. Een jongetje bij haar op de zaal gilde het daarbij uit (wat
natuurlijk overdreven was, wist ze nu ook wel), maar toen stond ze
doodsangsten uit als ze dacht niet te kunnen ‘strepen’. De ene
anekdote volgde op de andere en er ontstond zoiets als een
saamhorigheidsgevoel bij de bezoekers, van wie de meesten elkaar
niet eens kenden. Alle protest in 1975 om het Snouck van
Loosenziekenhuis voor Enkhuizen te behouden was op niets
uitgelopen. Alleen herinneringen resten ons nog.
|
|
Als je al lid bent kunt hier inloggen of klik hier om een lidmaatschap aan te vragen.