Begin jaren vijftig, toen we nog in de Spoorstraat woonden speelden we als kind vaak in de Paktuinen. We tolden, hoepelden, verklaarden oorlogje daar en renden met harddraverij, getuigd in zelf gepunnikte leidsels, om het hardst op die lange, rechte asfaltweg. Op verkeer hoefde je toen niet te letten. Zoiets sla je op in de genen, denk ik, want nu bleef ik op die brommer onbewust, ongeremd doorrijden vanaf de Drommedaris richting Kat en Hondsbrug. Maar helaas kwam rechts vanaf de Wilhelminabrug een NACO-bus, die je niet kon zien aankomen vanwege Hotel Du Passage op de hoek Spoorstaat/Paktuinen en… knalde er vol tegenaan. Precies tegen het voorwiel met mijn gezicht op zo'n grote moer. Met een neusfractuur, kaakfractuur, schouderbladfractuur en schedelbasisfractuur tot gevolg.

 

Theunis Lub (zoon van Joost Lub de melkboer uit de St. Jansstraat) en zijn vrouw, die toen op de hoek Spoorstraat/Paktuinen woonden achter hun winkeltje tegenover Du Passage, ontfermden zich over ons en dekten ons toe met een deken. Dokter Mooijen (internist), die aan de Havenweg woonde kwam aangesneld en verleende eerste hulp tot een ambulance arriveerde. Dat heeft enige tijd geduurd voor die ambulance er was want onze moeder, die gewaarschuwd was door een vroeger buurmeisje van de Haven, was op haar fiets vanaf de Breedstraat al naar ons toegesneld.

 

Vanaf die zaterdagmiddag tot de volgende donderdag buiten mijn positieven gelegen in het Snouck van Loosenziekenhuis. Er ontstond nog verwarring in het ziekenhuis over welke jongens van Schoen het betrof en een kapelaan kwam al aangesneld om ons de laatste Sacramenten toe te dienen. Inmiddels was mijn oudste broer in het ziekenhuis gearriveerd en stuurde die kapelaan weg. De goede man kwam later evengoed een praatje met ons maken.

Omdat ik nog in Militaire Dienst zat werd daar overwogen om alvast de dodenmars in te gaan studeren. Vorenstaande is mij allemaal verteld want heb het (gelukkig) niet bewust beleefd.

 

Toen ik weer bij mijn positieven kwam was daar zuster Pork (Oostduitse) als zaalzuster en verder verschenen zuster Sterk, zuster Druif, zuster Uitterdijk, zuster Ria Elbertsen en zuster Cobie Tesselaar aan ons bed. Ook kreeg ik bezoek van de Marechaussee en ben (toen ik alweer aan het werk was) nog krijgstuchtelijk gestraft (boete) omdat het ongeluk mijn schuld was. Van de NACO kregen we ook bezoek en zij brachten een mooie fruitmand voor ons mee. De bus had namelijk geen schade, maar ik liet wel bijna het leven in de straat waar ik ruim twintig jaar eerder geboren was. Met vader Jaap Essen uit Grootebroek en Theo Schenk uit Andijk lagen mijn broer Klaas en ik in een zaal die door de dokter ‘de Benzinehoek’ werd genoemd. Allemaal brommerongelukken. Demonstratief kwam de dokter aldoor snuivend de ziekenzaal binnen.

  

Donderdagavond 2 februari 2012 bekeek ik samen met een flinke groep oud-patiënten het vroegere Snouck van Loosenziekenhuis van Enkhuizen. Tot onze teleurstelling was er (bijna) niets meer van te herkennen. Er waren muren tussen afdelingen geplaatst en in verschillende vertrekken verdeeld. Verlaagde plafonds aangebracht, de zwart/grijze stenen vloeren in de gangen weggewerkt. We vroegen ons af waar toch de boogmuur gebleven was die de kinderzaal in tweeën splitste. Daar had ik in mijn jeugd toen ik uit een boom gevallen was, ook nog drie weken gelegen. Gelukkig kon een oud-verpleegster die de rondleiding verzorgde, ons er nog wat van laten zien. Foto’s lieten zien dat onze herinneringen klopten.

 

De andere kinderafdeling beneden en daar waar de operatiekamer was geweest kon je ook bezoeken, alleen was er geen elektrisch licht meer. De gang er naar toe werd verlicht door kaarsen, een beetje spookachtige ervaring werd dat. Die kant van het oude ziekenhuis wordt namelijk gesloopt. Jeannette Eisses, een kunstenares die deze bezoeken organiseerde en daar een door haar gemaakt kunstobject presenteerde, vroeg de aanwezigen of ze op de lege wanden met witte verf iets van hun herinneringen en/of emoties konden laten zien.

 

De meeste mensen daar hadden bijna traumatische ervaringen, oud-verpleegsters die de rondleiding verzorgden konden zich dat haast niet voorstellen. Zij zullen zich dan ook best wel goed van hun taak gekweten hebben. Maar als je bijvoorbeeld vijf weken in het ziekenhuis moest bivakkeren en in die tijd alles volgens strenge, strakke regels ging, viel het voor menigeen niet mee. Een mevrouw vertelde, die daar als kind lag, dat je bijvoorbeeld elke dag moest strepen (poepen) en als dat niet lukte kreeg je een zetpil. Een jongetje bij haar op de zaal gilde het daarbij uit (wat natuurlijk overdreven was, wist ze nu ook wel), maar toen stond ze doodsangsten uit als ze dacht niet te kunnen ‘strepen’. De ene anekdote volgde op de andere en er ontstond zoiets als een saamhorigheidsgevoel bij de bezoekers, van wie de meesten elkaar niet eens kenden. Alle protest in 1975 om het Snouck van Loosenziekenhuis voor Enkhuizen te behouden was op niets uitgelopen. Alleen herinneringen resten ons nog.