Al weer een tijdje geleden bezochten mijn vrouw en ik de Zaanse Schans. Onze auto met fietsdrager parkeerden we op een Carpoolplaats een eind daar vandaan en fietsen er verder naar toe. We bekeken de aparte, groen geverfde huisjes en ook het oudste Albert Heijn winkeltje werd door ons bezocht. Na een rondvaart over De Zaan langs ‘die mooie molens’ en fabrieken aan de overkant stapten we weer op de fiets en reden naar omliggende dorpen. We stopten op een gegeven moment bij een terras van een restaurant om daar wat te gaan eten. Even verder op dat terras zat een groepje jongemannen aan een biertje luidruchtig te wezen.

Stalen rossen

Na het afrekenen maakten we aanstalten om weer te vertrekken. Langs die jongemannen op onze fietsen toelopend, vroeg ik me quasi nonchalant hardop af  of we op die stalen rossen Enkhuizen nog zouden halen. Eén van die jongemannen op het terras reageerde en vroeg aan een andere uit dat groepje: ‘heb jij niet iets met Enkhuizen?’ Die jongeman zei toen: ‘Nou, daar komt mijn vader vandaan, die is daar geboren en getogen.’ Zonder iets bekends aan de jongen te zien zei ik in een impuls: ‘Je vader is toevallig niet Cor Zwier hè?’ Dat bleek dus wel zo te zijn.

Atlete

Cor Zwier was een broer van Nel Zwier, de bekende Enkhuizer atlete die met hoogspringen voor Nederland uitkwam op de Olympische Spelen van Rome in 1960. Na de Spelen bij terugkomst in Enkhuizen was er een enorme menigte op de been om Nel te verwelkomen. Triomfantelijk werd ze vanaf het station door de stad gereden en werd haar een feest aangeboden in het Gomarusgebouw op de Breedstraat. Bevriend zijnde met haar broer Cor was ik daar ook bij en herinner me dat Nel o.a. een ring kreeg aangeboden die ze, naar ik meen, later moest/mocht doorgeven aan een sporter uit Enkhuizen die na haar ook de Olympische Spelen zou halen. Een soort van wisseltrofee dus, maar of dat ooit is gebeurd?

Vriendschap

Eind jaren vijftig werkte ik als leerling bij drukkerij Posthuma tegenover het Stadhuis op de Breedstraat. Daar kwam een leerling collega bij die in het Patrimonium woonde. Een tweetal jongedames dat ook bij Posthuma werkte, waren buurmeisjes van mij op de Breedstraat. Buiten werktijd kwam de leerling collega samen met hem twee bevriende buurjongens uit het Patrimonium een kijkje nemen op de Breedstraat om nader kennis te maken met die meisjes. Vriendschap ontstond en we gingen met z’n allen naar de Kwinta, wandelen, zwemmen bij de Zuiderdijk, bij elkaar op verjaardagen, etc. 

Verkering

Dat leidde ertoe dat Cor Zwier (hij was één van die buurjongens van de collega uit het Patrimonium) verkering kreeg met een van de collega/buurmeisjes van de Breedstraat. Meer verkeringen ontstonden in onze groep, gingen ook weer uit en weer aan met een ander uit de groep. We speelden als tieners ’s avonds af en toe Haantje Kraai en vormden daarbij twee groepen. Ook getrouwde, jong volwassenen van onze Breedstraat buurt deden soms mee en met het roepen van Sik, Sik mè, was het een spannende zoektocht van de ene groep naar de andere. Op het Havenkwartier werd door de oudere jeugd ook Haantje Kraai gespeeld maar ik was toen te jong om daar aan mee te mogen doen.

Verhuizen

De ouders van Cor besloten Enkhuizen te verlaten omdat vader Zwier in de Zaan was gaan werken en er in de Wormer woonruimte gevonden werd. We zijn met onze vriendengroep nog een keer op de Brommer naar de Wormer gereden om Cor te bezoeken. Werden er hartelijk ontvangen door moeder Zwier en zagen elkaar weer terug. Maar ja, hoe gaat dat, het leven gaat door en we hebben ze verder nooit meer gezien. En nu dan kwam ik een zoon van Cor tegen op een terras in de buurt van de Zaanse Schans. We vroegen hem zijn vader de groeten te doen en gaven onze namen. Cor kwam nooit meer in Enkhuizen, vertelde de zoon. Onbegrijpelijk, dat iemand die geboren en getogen is in Enkhuizen en er zelfs aan Haantje Kraai mee deed, niet verscheurd wordt door heimwee. Daar kan toch geen Zaanse Schans of Wormer tegen op?