Interessant verhaal, goed artikel. Lees er dingen en omstandigheden in die ik, als iemand van 't latere Suud helemaal niet wist (sjouwhaalders) en dat een sjouw een opgerolde vlag was. Een 'sjouwtje doen' op z'n Henkuzers betekent nu een werk(je) doen, toch? Rinus Schoen

Ook later in de jaren 60 was er nog steeds sprake van sjouwhaalders. Uit mijn eigen visserijperiode weet in dat we ieder jaar wel een of twee sjouwen hadden. In 1963 waren dat er extreem veel en waren er 7 sjouwen. We hadden een vaste man bij de muur staan (Henny de Mof), inderdaad een Edelenbosch. Na een signaal was het zaak dat je als gezamenlijk visserlui zo snel mogelijk aan het vastgelopen schip vastmaakte waardoor de verzekering van de betreffende schipper verplicht was uit te betalen. Henk Klaassen

Dat de familie Edelenbosch sjouwhaalders waren, dat werd op vele verjaardagen van mijn opa met verve verteld. Nu woonde hij op een daarvoor zeer geschikte plaats. Namelijk op de hoek van het Spui naast de brug van de Drommedaris. Met een riant uitzicht op de voormalige Zuiderzee en later het IJsselmeer. Helaas werd hij door het bombardement in de Tweede Wereldoorlog van deze unieke stek verdreven. Echter ook vertelde hij ons meerdere malen, wat zij op dit gebied zo al uithaalden. Ze behoorden tenslotte tot het schorem van ’t Suud. Nu werden deze verhalen in de loop der jaren steeds smeuïger en of ze allemaal waar zijn daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Maar het begon altijd als volgt. “Ik weet niet of ik het al eens verteld heb.” Wat ik dan meteen beaamde al gaf dat niets, want hij ging toch verder met zijn verhaal. “Maar als er al een tijd geen sjouw was geweest, dan maakten wij aan de kant zelf een vuur en altijd was er dan wel een schip dat vast liep. Natuurlijk gingen wij er dan als eerste op aan en haalden we zo de buit binnen. Met twaalf broers altijd genoeg liefhebbers die de klus klaarden.” Maar met zoveel broers waren er meer mogelijkheden. Ook dit deel werd nog aan het verhaal toegevoegd. “Om de boel in de maling te nemen ging één der broers op zondagmorgen naar de bijeenkomst van het Leger des Heils. Toen nog gevestigd op de Dijk. Als de dienst enige tijd aan de gang was sloop één der andere broers naar binnen en fluisterde: een sjouw. Echter hard genoeg dat ook anderen het opvingen. Binnen de kortst mogelijke tijd zag je de halve zaal dan leegstromen. Terwijl de broers onder grote hilariteit dit, op gepaste afstand, stonden te volgen.” Dat ze met dit soort streken evengoed bekend stonden onder de naam mensenredders, dat zou hem deugd gedaan hebben. Maar over deze geuzennaam heb ik hem nooit gehoord. Anders had hij er vast een smakelijk verhaal over verteld.